Niestety przepisy polskiego prawa nie precyzują ani w jakim wieku dziecko może samodzielnie podróżować, ani kiedy samo może zostać w domu bez opieki. Są dwa zapisy, które mówią o ograniczeniach wiekowych, jednak nie odnoszą się bezpośrednio do samodzielnej jazdy.

Art 106 kodeksu wykroczeń wskazuje, że pozostawienie dziecka do 7 roku życia bez opieki, narażając go tym samym na niebezpieczeństwo, podlega karze grzywny lub nagany.

W kodeksie karnym w treści art 210, przeczytamy, iż porzucenie małoletniego do 15 roku życia wbrew obowiązkowi troszczenia się o niego, grozi do 3 lat, a w wypadku jego śmierci – od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności.

W kodeksie cywilnym natomiast jest zapis, że ograniczoną zdolność do czynności prawnych mają osoby małoletnie, które ukończyły 13 lat;

Przepisy te niestety nie regulują dokładnie, w jakim wieku dziecko może podróżować samo komunikacją miejską. Wiemy jedynie, że musi mieć ukończone 7 lat, aby mogło poruszać się samo po drodze publicznej.

Wydawać by się mogło z zapisu, że konieczne jest skończone 13 lat, jednak nie jest to do końca prawdą, ponieważ zakup czy skasowanie biletu, które jest równoznaczne z zawarciem umowy o przewóz osoby, należy do umów zawieranych w drobnych bieżących sprawach codziennych, a takie prawo mają już małoletni po ukończeniu 7 roku życia.

Zapis o obowiązku troszczenia się o dziecko również nie reguluje wieku, a przecież nie możemy zakładać, że każda samodzielna podróż jest na pewno zagrożeniem.

Często przewoźnicy regulują prawo do jazdy dziecka bez opiekuna własnymi regulaminami, mimo że nie mają takiego obowiązku. W wielu miastach komunikacja miejska oferuje bezpłatne bilety dla uczniów, więc jeśli w ocenie rodzica są wystarczająco samodzielne, mogą jeździć bez opieki.

Prawnie jednak jeśli coś stanie się dziecku w czasie, gdy nie ma zapewnionej opieki pełną odpowiedzialność karną ponoszą opiekunowie prawni.

Przykład - Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 czerwca 2001 r. (sygn. V KKN 94/99, Orz. Prok. i Pr. 2001, nr 11, poz. 30), wskazał, iż porzucenie” (…) oznacza działanie polegające na opuszczeniu dziecka lub osoby nieporadnej, połączone z zaprzestaniem troszczenia się o nią, bez zapewnienia jej opieki ze strony innych osób. Do istoty „porzucenia” należy więc pozostawienie osoby, nad którą miałaby być roztoczona opieka, własnemu losowi, przy czym chodzi tu nie tylko o zaniechanie opieki nad osobą małoletnią lub nieporadną, lecz także o uniemożliwienie takiej osobie udzielenia natychmiastowego wsparcia.

Musisz sama rozeznać, czy dziecko jest na tyle odpowiedzialne, by na przykład samo przejechać dwa przystanki do szkoły, ale prawda jest taka, że Twoja opinia o dziecku nic nie pomoże w razie pojawienia się kłopotów. W świetle prawa to Ty odpowiadasz za jego bezpieczeństwo i już.

Criança desacompanhada no transporte público.