Wstęp

Smutek, żal, wszyscy źli, wszyscy wrogie twarze. Świat zdaje się być przeciwko Tobie, ludzie rozczarowują, los rzuca kłody pod nogi. A gdy ktoś próbuje coś powiedzieć, marudzi, radzi – wyłączasz go, jak stare radio w garażu. Nie chcesz słuchać. Bo przecież to Ty masz największe problemy, prawda?

Ale co, jeśli to nie świat jest przeciwko Tobie? Co, jeśli to Ty boisz się spojrzeć w lustro? Boisz się zobaczyć tam kogoś, kto sam zamknął drzwi przed innymi. Kogoś, kto tak bardzo przyzwyczaił się do bólu, że nie zauważa już wyciągniętych rąk.

Każdy się odwrócił? A może to Ty pierwszy przekręciłeś klucz? Może świat nie jest głuchy, tylko Ty zagłuszasz wszystkich własnym monologiem. Może nikt nie chce słuchać, bo nigdy nie dałeś im szansy mówić.

Chcesz pomocy? Masz ją tutaj. Ale w gratisie dostajesz też kopa w tyłek. Bo życie nie będzie czekać, aż się zastanowisz. Albo idziesz, albo kopiesz sobie dół. – Wybór należy do Ciebie

"Nikt nie zrozumie?" Może nie dlatego, że nie chcą, ale dlatego, że zamknąłeś się jak w bunkrze i wyrzuciłeś klucz. Opowiadasz o swoich rozterkach, ale czy naprawdę chcesz, żeby ktoś cię usłyszał? Czy tylko chcesz potwierdzenia, że świat jest przeciwko tobie?

Tak, jest ci źle. Tak, to boli. Tak, czujesz się samotny. Ale jeśli chcesz zmiany, musisz ją dopuścić. Nie chodzi o to, żebyś teraz nagle wstał i zaczął skakać z radości – ale zrób cokolwiek innego niż do tej pory. Chociażby otwórz się na myśl, że to nie koniec.

Ludzie nie odwrócili się od ciebie. Może po prostu nie wiedzą, jak pomóc. Może nie dajesz im szansy. Może potrzebujesz nie pocieszenia, a kogoś, kto potrząśnie tobą na tyle mocno, żebyś przestał tkwić w miejscu.

Więc masz to tutaj. Kopniak w tyłek. Bez lukru, bez głaskania. Możesz dalej siedzieć w tej dziurze albo zacząć się z niej wygrzebywać.

Powoli. Krok po kroku. Ale musisz wyciągnąć rękę, chociaż na milimetr. Bo nikt nie może tego zrobić za ciebie.

Jesteś na to gotowy? Więc zaczynamy